Afgelopen weekend lag er een enorm berg schoon wasgoed op ons bed.
Ik had er zo geen zin in om die kleding op te vouwen.
Na wat dralen gaf ik mezelf zuchtend toestemming alleen de sokken op te bergen. Dat was al heel wat. Dus sorteerde ik de boel en begon de sokken in de sokkenmand te leggen.
Bij het schrijven leg ik de lat soms ook expres laag. Als ik dan moe ben bijvoorbeeld, de hele dag van hot naar her heb gerend en geen idee heb waar ik de tijd vandaan moet toveren. Of als ik niet precies weet hoe ik verder moet met mijn verhaal. Of als ik zin om te schrijven uit mijn tenen moet halen.
Bij het schrijven geef ik mezelf soms de opdracht: schrijf maar één zinnetje. Of: zet je laptop nou maar aan. Al schrijf je maar honderd woorden.
Dat helpt bij mij.
Vaak schrijf ik dan wel meer dan een zinnetje. Maar als het bij een zinnetje blijft, dan is het ook goed.
De kracht schuilt natuurlijk in het beginnen. Want als je eenmaal bent begonnen, dan gaat het vaak veel beter dan je had gedacht.
Bovendien wil ik mijn verhaal dichtbij houden. Door er elke dag aan te werken blijf ik intiem met mijn personages. Snap ik ze beter. Weet ik wat hun volgende stap is.
Natuurlijk heb ik uiteindelijk die berg wasgoed weggewerkt. Als je eenmaal begint… Ook wel handig als je ’s avonds wilt gaan slapen in het bed eronder. Ik nodig je van harte uit om vandaag te beginnen. Al is het maar met één zinnetje.